Δύο
άνθρωποι που νιώθουν ξένοι στην ίδια τους την πόλη. Δύο άνθρωποι που ανάμεσα σε
όσο περισσότερο κόσμο βρίσκονται, τόσο πιο μόνοι αισθάνονται. Βρίσκονται και οι
δύο βυθισμένοι στο αδιέξοδο της αστικής κοινωνίας και της έλλειψης επικοινωνίας.
Αναζητούν κάποιον που θα δώσει νόημα στη ζωή τους -στην πραγματικότητα, χωρίς
να το ξέρουν, έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον…
Κάπως
έτσι, μία μελαγχολική, μινιμαλιστική ιστορία για τη μοναξιά και την κενή ζωή
μετατρέπεται σε ένα τρυφερό, ευχάριστο παραμύθι, με παιχνιδιάρικη διάθεση…
Χωρίς να καταφέρνει να διατηρήσει πάντα το ρυθμό του και με τις ζωές των δύο πρωταγωνιστών να καταλήγουν μάλλον επιτηδευμένα όμοιες, ο Gustavo Taretto διανθίζει το σενάριό του με τόσες ιδέες και η σκηνοθεσία του διαθέτει εμφανώς τόση έμπνευση που οι «Μεσοτοιχίες» του είναι ικανές να σας κερδίσουν από το πρώτο λεπτό. Η χαλαρή, συχνά χιουμοριστική διάθεσή του, που αποφορτίζει την ατμόσφαιρα πριν καν αυτή προλάβει να «βαρύνει» είναι αισθητή διαρκώς: Στα «παιχνίδια» της τύχης, όπου πιόνια είναι άθελά τους οι δύο πρωταγωνιστές, στις έξυπνες παρομοιώσεις του σεναρίου (οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες παρομοιάζονται εύστοχα με τα κτίρια της πόλης και τα ραντεβού του πρωταγωνιστή με τα… McDonald’s!), αλλά και στις αναφορές τόσο στην ποπ κουλτούρα, όσο και σε πολλές (αμερικάνικες) ταινίες, με τα «Star Wars» να δεσπόζουν!
Οι
πρωταγωνιστές συμπαθέστατοι (ερμηνευτικά αλλά και φυσιογνωμικά) και η συνάντησή
τους, που μπορεί να είναι εξαρχής αναμενόμενη, πραγματοποιείται τελικά με
απρόσμενα… απρόσμενο τρόπο! Ευρηματική
είναι η πλανοθεσία και απολύτως ταιριαστή η μουσική επένδυση, έτσι ώστε
κάθε κομμάτι αυτού του ευφάνταστα αισιόδοξου προβληματισμού πάνω στην αποξένωση
των κατοίκων των μεγαλουπόλεων να συμβάλλει στον σχηματισμό της ιδιαιτέρως
ενδιαφέρουσας αυτής μορφής ενός ρομαντικού παραμυθιού με φόντο το ρεαλισμό.
Μήπως
τελικά η ζωή είναι κι αυτή ένα παραμύθι, αρκεί να μπορέσουμε να το δούμε και να
το αξιοποιήσουμε;
Βαθμολογία: 3/5
!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή