Είναι
σαφώς δύσκολο να ταυτιστεί κάποιος θεατής με έναν (αντι)ήρωα τον οποίο ούτε να
συμπαθήσει μπορεί, ούτε να καταλάβει ιδιαίτερα. Αρκετά φιλόδοξη λοιπόν η
προσπάθεια του Oren Moverman να σε κάνει να ενδιαφερθείς για τον ξεπεσμό
ενός ανθρώπου που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως «εθισμένος στην διαφθορά»
- από την αδιάκοπη συζυγική απάτη, μέχρι την κατάχρηση εξουσίας, που φτάνει ως
και στη δολοφονία.
Ο
Woody Harrelson είναι εντυπωσιακά εκφραστικός
στον εσωστρεφή ρόλο του. Προβληματισμένος, δυστυχισμένος, χωρίς να παύει ποτέ να
δίνει την αίσθηση ενός πραγματικά μισητού και εξοργιστικά ανήθικου άντρα,
αποδεικνύει ότι τέτοιοι ρόλοι του ταιριάζουν γάντι. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα επίσης
και από την Robin Wright, που υποδύεται την
δικηγόρο Linda με μία άνεση που σχεδόν σε αιχμαλωτίζει.
Η
σαφέστατα αξιοσημείωτη ερμηνεία του Harrelson βεβαίως, μπορεί να
δίνει ζωή στον χαρακτήρα του αστυνομικού Brown,
όχι όμως και στην ταινία, η οποία ποτέ δεν με έπεισε γιατί θα έπρεπε να με
αφορά. Ο Harrelson κατορθώνει να αναδείξει την πιο εσωτερική,
συναισθηματική πτυχή του δύσκαμπτου χαρακτήρα του και ο Moverman μοιάζει ανήμπορος να το εκμεταλλευτεί.
Χαρακτηριστικά, σκηνές που θα μπορούσαν να διαθέτουν τεράστια εσωτερική δύναμη,
μοιάζουν εγκλωβισμένες σε μία αποστασιοποιημένη σκηνοθεσία που ενδιαφέρεται
περισσότερο για την αισθητική αρτιότητα και κρατά το θεατή απλά… θεατή! Όχι ότι
η ταινία γίνεται ποτέ πληκτική, δεν υπάρχει όμως κάτι που σου μένει μετά το
τέλος της…
Βαθμολογία: 2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου