ParaNorman / ParaNorman: Μια μεταφυσική ιστορία (2012)

Φαντάζει κάτι σαν άγραφος κανόνας, για κάθε σχεδόν κινούμενα σχέδια δημιουργημένα με την τεχνική του stop-motion, πως πρέπει να ακολουθεί το σκοτεινό, «Μπαρτονικό» στοιχείο του φανταστικού τρόμου. Καθώς, παράλληλα, οι ταινίες του είδους πλέον τείνουν να αναφέρονται τόσο στο παιδικό, όσο και στο ενήλικο κοινό, είναι λογικό να υπάρχουν ορισμένες στιγμές όπου παρατηρείται μία σύγχυση γύρω από τα target group τους. Το «ParaNorman», λοιπόν, φαντάζει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα…

Επιχειρώντας κάτι αντίστοιχο με την σαγηνευτικά ατμοσφαιρική προ τριετίας «Coraline» του Henri Selick, αλλά εύστοχα με σαφέστερη έμφαση στην κωμωδία, το σκηνοθετικό δίδυμο των Chris Butler και Sam Fell τελικώς εν μέρει αποτυγχάνει, γιατί δεν χειρίζεται με συνέπεια τις αναλογίες. Εξηγούμαι: Το φιλμ στο ξεκίνημά του εκπλήσσει ευχάριστα με το καθαρά ενήλικο χιούμορ του και τις άκρως απολαυστικές του αναφορές σε διάσημες ταινίες τρόμου, δίνοντας, με λίγα λόγια, την αίσθηση μιας διαφορετικής, τολμηρής και διασκεδαστικότατα ενήλικης «παιδικής» ταινίας. Η αίσθηση, αντιθέτως, που αυτή αφήνει μετά το τέλος της δεν ταυτίζεται με την αρχική.

Τελικά το «ParaNorman» πέφτει στην γνωστή παγίδα της οπτικά εντυπωσιακής, αλλά κλισέ, εφετζίδικης και φοβερά ηθικοπλαστικής ή, για χάριν συντομίας, απλώς «too much» κατάληξης. Το αποτέλεσμα θα το ευχαριστηθεί σίγουρα ένα αγόρι στην προεφηβεία, αλλά, από τη μια, τα πολύ μικρά παιδιά δεν θα έχουν κερδίσει παρά μερικούς προσωρινούς εφιάλτες και, από την άλλη, οι ενήλικοι θεατές θα αισθανθούν μάλλον προδομένοι από την υπερβολικά παιδική τροπή μιας ιστορίας που αρχικά έμοιαζε να αναφέρεται πιο πολύ σε αυτούς παρά στις μικρές ηλικίες.

Βαθμολογία: 2.5/5