Fat kid rules the world / Χοντρομπαλάς κατακτά τον κόσμο (2012)

Ποιος θα περίμενε μία τόσο ώριμη σκηνοθετική απόπειρα από τον Matthew Lillard, έναν άνθρωπο που προσωπικά έχω καταχωρήσει στη μνήμη μου πρώτον ως τον Shaggy από τα «Scooby Doo» και δεύτερον ως τον πιο χαζοχαρούμενο δολοφόνο που έχω δει επί της οθόνης (βλέπε «Scream»); Κι όμως, ο Lillard κάνει την έκπληξη. Όχι ότι το «Fat kid rules the world» αποτελεί καμιά άρτια κινηματογραφικά ταινία, αν όμως άρχιζα να απαριθμώ όσα ελαττώματά του έχω στο μυαλό μου (με κυριότερο τα κλισέ που προς το τέλος γίνονται όλο και πιο αντιληπτά), νομίζω πως θα έδινα μία εντελώς παραπλανητική εικόνα για την αξιόλογη και ευαίσθητη αυτή κομεντί.

Το πραγματικά εντυπωσιακό με το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Lillard είναι πως ο αμερικανός κωμικός, παρότι πλησιάζει τα σαράντα-τρία του χρόνια, προσφέρει ένα απολύτως εύστοχο νεανικό άγγιγμα σε ένα σενάριο που βρίσκεται εκπληκτικά κοντά στην εφηβική ψυχοσύνθεση. Το φιλμ, κατά κάποιον τρόπο, θα μπορούσε να αποτελεί το όνειρο κάθε εφήβου που επιθυμεί να ανεβάσει το κοινωνικό στάτους του, να τον προσέξει το κορίτσι που του αρέσει και να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ανήλικης ζωής και της εξάρτησης από τους γονείς του. Δεν είναι τυχαίο που στόχος των πρωταγωνιστών είναι να καταφέρουν, με την ερασιτεχνική και επιπόλαια δημιουργημένη μπάντα τους, να πάρουν μέρος σε μια συναυλία και να παίξουν επιτέλους μπροστά σε κοινό –ποιος έφηβος δεν έχει ένα τέτοιο όνειρο; Με κερασάκι στην τούρτα τις έξυπνες και απολαυστικές απεικονίσεις των σκέψεων και των φαντασιώσεων του πρωταγωνιστή του, αυτός ο… «Χοντρομπαλάς» είναι εξαιρετικά ειλικρινής και, πίσω από τα κλισέ και τα ψεγάδια του, κρύβει πραγματικά πολλές νεανικές αλήθειες. Αναμφίβολα θα «μιλήσει» στη μειοψηφία εκείνη των έφηβων σινεφίλ, όπως και σε όλους εσάς που διατηρείτε έντονες μνήμες από εκείνες τις ηλικίες...

Βαθμολογία: 3/5