The pact / Η συμφωνία (2012)

Πραγματικά εντυπωσιακή έλλειψη σεναρίου! Αυτές ήταν οι λέξεις που, αφού τα επίπεδα της αδρεναλίνης μου έφτασαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα, μου έμειναν στο μυαλό βγαίνοντας από την σκοτεινή αίθουσα. Είναι σχεδόν απίστευτο πώς το φιλμ πατάει πάνω σε μία ενδιαφέρουσα, σχετικά ανατρεπτική (όχι τίποτα το επαναστατικό βέβαια…) βασική ιδέα και δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να την πλαισιώσει σε ένα σοβαρό, επαγγελματικό σενάριο. Λες και αυτό γράφτηκε μόνο για την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του ίδιου δημιουργού, το φιλμ μοιάζει να ξεκινά από τη μέση του και, με μία εμφανή, εκνευριστική και απολύτως αδικαιολόγητη απουσία διαλόγων, δεν κάνει ποτέ τον κόπο να αναπτύξει έστω και υποτυπωδώς τους χαρακτήρες του, κάτι στο οποίο δεν βοηθούν ούτε και οι μετριότατες ερμηνείες.

Εκεί που, ελλείψει σεναρίου, ποντάρει ο Nicholas McCarthy είναι στο να προκαλέσει το αίσθημα του φόβου. Επιχειρεί να σε βάλει σε ένα κλίμα τρόμου από τα πρώτα κιόλας λεπτά, χωρίς καμία εισαγωγή. Από τη μία, εννοείται πως έτσι, δίχως να έχει χτιστεί το προαπαιτούμενο υπόβαθρο, δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη όμως, η ταινία δεν προσπαθεί ουσιαστικά κάτι περισσότερο από το να ανεβάσει τους καρδιακούς σου παλμούς και ακολουθεί ένα μοτίβο επανάληψης που παραδόξως αποδεικνύεται λειτουργικό. Έχοντάς σε προϊδεάσει εξαρχής για τα τρομακτικά «χαρτιά»  που έχει στο χέρι του, ο McCarthy επαναλαμβάνει αυτό που πάνω-κάτω ξέρεις (ή, καλύτερα, φοβάσαι) ότι θα δεις, πράγμα που όσο πάει αποδεικνύεται όλο και πιο τρομακτικό. Λογικό εδώ που τα λέμε, αφού είναι εμφανές πως, καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ, αποκλειστικά στον τρόμο δίνεται βάρος. Κορύφωσή του ένα σχεδόν σαδιστικά αργό, μακροσκελές και απολύτως καθηλωτικό φινάλε, που, αν και τελικώς σκάει σαν φούσκα, σου έχει προσφέρει στιγμές αληθινής έντασης, βαθιάς αγωνίας και φόβου.

Φανταστείτε το «The Pact» σαν ένα «Paranormal activity» χωρίς χειροκίνητη κάμερα. Με άλλα λόγια, επικεντρώνεται στην δημιουργία μιας εν ολίγοις επιτυχούς απειλητικής ατμόσφαιρας, ικανής να σε κρατήσει στ’ αλήθεια στην άκρη του καθίσματός σου, αδυνατεί όμως να κρύψει τις κενές σελίδες του απόντος σεναρίου του πίσω από την –πολύ μοδάτη τελευταία- δικαιολογία μιας «found-footage» ταινίας.

Βαθμολογία: 2/5