Όσκαρ
καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α’ ανδρικού και Β’ γυναικείου ρόλου για
το αριστούργημα του Robert Benton, μία από τις ελάχιστες ταινίες που προσωπικά με
γοήτευσε όσο και την Ακαδημία, ένα συνταρακτικά αληθινό οικογενειακό δράμα με
κοινωνικές προεκτάσεις, ύμνος στην άσβεστη αγάπη που συνδέει γονείς και παιδιά.
Ο Dustin Hoffman προσφέρει μία
αφοπλιστικά ειλικρινή ερμηνεία και η σπαρακτική Meryl
Strip διαθέτει μία εξίσου δυνατή παρουσία, αληθινά
συγκινητική και τρισδιάστατη –πρέπει η ταινία να φτάσει στο τέλος της για να
αποφασίσει ο θεατής αν θέλει να την κοιτά με συμπόνια ή… με μισό μάτι! Ειδική
μνεία και στην εξαιρετικά πειστική ερμηνεία του οχτάχρονου τότε Justin Henry, του μικρότερου ηλικιακά
ηθοποιού που κατόρθωσε ποτέ να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ!
Με
τόσο εντυπωσιακές ερμηνείες, ακόμα και η πιο επιτηδευμένη σκηνοθεσία θα φάνταζε
μεγαλούργημα –εδώ όμως ο Robert Benton μεγαλουργεί στ’ αλήθεια! Αξιοποιώντας στο έπακρο τους
ταλαντούχους ηθοποιούς του και χρησιμοποιώντας αρκετές φορές μονοπλάνα (τα
οποία κάθε άλλο παρά κουράζουν) καταφέρνει να πείσει για το πόσο γήινη είναι η
ιστορία που αφηγείται και, με το εξαιρετικά τρυφερό και πάντα απολύτως
ρεαλιστικό θέμα του καλογραμμένου σεναρίου του, να αγγίξει τον θεατή πολύ βαθιά.
Ακόμα και οι διαλογικές σκηνές του δικαστηρίου, τις οποίες προσωπικά
ομολογουμένως φοβόμουν, καθόλου δεν κάνουν την αφήγηση να πλατειάσει, αντιθέτως
προσηλώνουν τον θεατή, κρατώντας τον σε αγωνία για το ποιος από το πρώην ζεύγος
«Kramer» τελικά θα κερδίσει τον αγώνα της κηδεμονίας του
μικρού γιου τους. Το τρυφερό μήνυμα του φιλμ και τα διλλήματα του σχετικά με
την παιδική ανατροφή θα ολοκληρωθούν με συγκινητικό τρόπο και έναν αξέχαστο,
σπαρακτικό μονόλογο από την Meryl Strip στο φινάλε της ταινίας και η αίσθηση που αυτό θα
αφήσει εν συνεχεία είναι αληθινά υπέροχη…
Ευχάριστο
και μελαγχολικό, ευαίσθητο και (σκληρά) αληθινό, γλυκό και πικρό ταυτοχρόνως, το
«Kramer vs Kramer» θα μιλήσει στην καρδιά σας…
Βαθμολογία: 4.5/5
δεν φείδομαι το 5!... όχι.. μου άρεσε πάρα πολύ.. δεν έδειχνε την υπαιτιότητα του πατέρα σε αυτό το διαζύγιο... και δεν κατάλαβα... γιατί ήθελε διαζύγιο η Μέρυλ... μάλλον την είδα με κακό μάτι!!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆψογη ταινία.... άψογη!!!.. Αξίζει κανείς να την δει!!!
Δεν λέω αρκετά καλή ταινία αλλά πιστεύω ότι είναι λιγάκι υπερτιμημένη όχι μόνο ως προς τον ντόρο που είχε κάνει στα Όσκαρ (σε μια χρονιά μάλιστα που υπήρχαν τα αριστουργηματικά Manhattan, Apocalypse Now, Being There) αλλά και ως προς την αξία της. Για μένα είναι ένα καλογραμμένο αλλά συμβατικό οικογενειακό δράμα που οφείλει σε πολύ μεγάλο βαθμό την καλλιτεχνική της αξία στις εξαιρετικές ερμηνείες. Προτιμώ το μελαγχολικό, σκοτεινό, αντισυμβατικό, αριστουργηματικό οικογενειακό δράμα του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, της αμέσως επόμενης χρονιάς, το “Ordinary People”.
ΑπάντησηΔιαγραφή3,5/5: Αρκετά καλή
Καταπληκτική ταινία!Συγκλονιστικές ερμηνείες, υπέροχη σκηνοθεσία και φοβερή μουσική που καταφέρνουν να εξυψώσουν ένα απλό/γνώριμο σενάριο οικογενειακού "δράματος" σε αριστούργημα!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ταινία (από τις ελάχιστες, που όταν την βλέπω και την ξαναβλέπω καταφέρνει να με συγκινεί όπως ακριβώς την πρώτη φορά!!!!!)
Αγαπημένη σκηνή...αυτή στην κουζίνα την ώρα του πρωινού(πριν και μετά) που καταφέρνει εσωτερικά, σιωπηρά αλλά βαθιά συναισθηματικά να μεταφέρει την αλλάγή και το δέσιμο πατέρα-γιού...
5/5
Πολύ ωραία ανάλυση ψηλόκαρδε.σε ευχαριστώ που μας ξαναθύμισες μια καταπληκτική ταινία(προσωπικά η αγαπημένη μου!!!)
Καλησπέρα σας !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρασκευή και Ted, χαίρομαι που συμφωνούμε! Κι εμένα όπως καταλάβατε με κατασυγκίνησε η ταινία...
Αργύρη, δεν έχω δει την ταινία που προτείνεις, αλλά μπαίνω κατευθείαν να την ψάξω.
Καλό βράδυ και σας ευχαριστώ για μία ακόμη φορά για τα σχόλιά σας!