Το
πιο αξιέπαινο στοιχείο των (καλών) ταινιών επιστημονικής φαντασίας είναι η
ικανότητά τους να «βιδώνονται» στο μυαλό του θεατή μετά το τέλος τους, να τον
προβληματίζουν, να τον μπερδεύουν και να τον υποχρεώνουν να βάλει τα κομμάτια
του παζλ σε μια σειρά για να καταφέρει να το συμπληρώσει και να το κατανοήσει
πλήρως –πράγμα που ορισμένες φορές αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο. Και το θέμα
του time-travelling ενδείκνυται για
τέτοιου είδους απολαυστικά «μπερδέματα»…
Σε
αυτήν την κατηγορία ακριβώς βρίσκεται το «Looper», ένα εγχείρημα ευφάνταστο,
δυναμικό και εξαιρετικά σκηνοθετημένο. Σε μια σχετικά μεγάλη διάρκεια,
συμβαίνουν τόσα πολλά, άλλοτε σε φρενήρεις και άλλοτε σε εύστοχα πιο χαλαρούς
ρυθμούς, ώστε το φανταστικό σύμπαν της ταινίας φαντάζει εκπληκτικά ενδιαφέρον
και κινηματογραφικά ελκυστικό. Άλλωστε, με δύο τόσο cool
πρωταγωνιστές και μία αληθινά καλή Emily Blunt, θα ήταν ούτως ή άλλως δύσκολο να μην σε κερδίζει με
ευκολία.
Και,
ναι, το «Looper» κατορθώνει να εισβάλλει για πολλή ώρα μετά το τέλος
του στις σκέψεις σου. Διαθέτοντας μία αρκετά ανατρεπτική κορύφωση που σχεδόν σε
αφήνει με ανοιχτό το στόμα, σε προβληματίζει και δίνει την ευκαιρία για
εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι όσο και να
προσπαθήσεις, ποτέ δεν θα καταφέρεις να συμπληρώσεις απολύτως αυτό το παζλ,
γιατί κάποια κομμάτια απλώς δεν ταιριάζουν! Υπάρχουν συγκεκριμένα δύο μεγάλες
τρύπες στην σύλληψη του φιλμ, που το εμποδίζουν να γίνει αυτό που θα μπορούσε:
Μία στ’ αλήθεια εξαιρετική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Για τη μία από
τις δύο ευθύνεται η ψευτοεντυπωσιακή κατάληξη που σχεδόν ισοπεδώνει το έξυπνα
ανατρεπτικό του φινάλε –και η οποία θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί…
Βαθμολογία: 3/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου