«38
μάρτυρες» ο τίτλος, αστυνομικής υφής η υπόθεση και ένα πρώτο δεκάλεπτο που
παραπέμπει άνετα σε ιστορία της Agatha Christie. Παρόλο, όμως, που κάτι τέτοιο θα ήταν
προτιμότερο, δυστυχώς η ταινία απέχει από τον χαρακτηρισμό ενός αστυνομικού
θρίλερ (ποτέ δεν πρόκειται να αποκαλυφθεί ο δολοφόνος), για να επικεντρωθεί
αποκλειστικά στις ψυχολογικές του προεκτάσεις. Πράγμα που σαφώς και θα μπορούσε
να παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν κατόρθωνε με ρεαλισμό και, κυρίως,
αποτελεσματικότητα να μελετήσει, όπως επιχειρεί, τις ψυχολογικές επιδράσεις
ενός τόσο τραγικού γεγονότος όπως μία δολοφονία και να σχολιάσει την σύγχρονη
κοινωνία των αποστασιοποιημένων σχέσεων και της αδιαφορίας.
Μα τα πράγματα εδώ είναι διαφορετικά. Τα πρώτα (πολλά υποσχόμενα) λεπτά
του έργου ακολουθούνται από άλλα σχεδόν εκατό, τα οποία φαντάζουν κοντά τρεις
ώρες! Όσο φιλότιμη κι αν είναι η προσπάθεια, παγιδεύεται τελικά στην αφέλεια
που το στόρι από μόνο του διαθέτει, καθώς μεγαλοποιεί τα τεκταινόμενα, μη
μπορώντας να πείσει ότι είναι πράγματι τόσο σημαντικά όσο τα παρουσιάζει. Το
μεγαλύτερο φταίξιμο όμως πέφτει στην σκηνοθεσία του Lucas Belvaux,
η οποία αδυνατεί να εμβαθύνει ψυχολογικά, με αποτέλεσμα, έτσι αργόσυρτη που
είναι, να αρχίζει γρήγορα να προκαλεί χασμουρητά…
Βαθμολογία: 1.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου