Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Hanna (2011)


Επιτέλους, να τι χρειάζονται οι σύγχρονες περιπέτειες δράσης για να αποκτήσουν μια πνοή ανανέωσης: Σκηνοθέτες που δεν κρύβονται πίσω από τα μεγάλα στούντιο παραγωγής και που χρησιμοποιούν την δική τους, προσωπική ματιά και όχι τον αυτόματο πιλότο.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η «Hanna» ξεχωρίζει από τις περιπέτειες που βγάζει συνήθως ο αμερικάνικος κινηματογράφος. Επειδή μπορεί σεναριακά να μην έχει ψυχή, σκηνοθετικά όμως έχει. Και με το παραπάνω…

Ο σκηνοθέτης των «Pride & prejudice», «Atonement» και «The soloist», έχοντας στα χέρια του ένα σενάριο με ενδιαφέρουσες ιδέες (και μία πολύ ουσιώδη ανατροπή), αλλά μάλλον επίπεδο και χωρίς χαρακτήρες, το διαχειρίζεται με φρεσκάδα και αγάπη προς το αντικείμενό του, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα απολαυστικό, διασκεδαστικό, αλλά και υποδειγματικά φιλόξενο προς ένα αρκετά πιο απαιτητικό, σινεφίλ κοινό. Εν συγκρίσει με άλλες ταινίες του είδους, η σκηνοθεσία του είναι στιβαρή και ώριμη, αλλά και, όταν χρειάζεται, κεφάτη, τηρώντας πάντα τις αναλογίες σε κάθε τομέα με εντυπωσιακή συνέπεια. Αξιοσημείωτο επίσης το πόσο προσεγμένες, αλλά και ιδιαίτερες είναι οι σκηνές δράσης.

Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει η Cate Blanchet είναι ομολογουμένως καρικατούρα (κάτι που η ερμηνεία της δεν μοιάζει να προσπαθεί να αλλάξει), όμως η ταλαντούχα νεαρή Saoirse Ronan, αντίθετα, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εμφανή και στην προηγούμενη κινηματογραφική της εμφάνιση (το πλήρως απογοητευτικό «Lovely bones»), το ερμηνευτικό της ταλέντο όσο και η εκθαμβωτική ομορφιά της την κάνουν να κρατά πραγματικά όλη την ταινία επάνω της.

Με λίγα λόγια, η «Hanna» με κέρδισε χάρη στο ιδιαίτερο σκηνοθετικό της στυλ και είναι από τις καλύτερες επιλογές που μπορεί να κάνει κανείς αναζητώντας μία αληθινά αξιόλογη περιπέτεια δράσης.

Βαθμολογία: 3.5/5

4 σχόλια:

  1. Γεια σου Ψηλόκαρδε, πως πάει;

    Εγώ έχω αντίθετη άποψη. Πίστεύω ότι Ο Joe Wright είναι εντελώς έξω από τα νερά του και το χειρότερο είναι ότι με την εντελώς αλλού για αλλού σκηνοθεσία του (στα όρια της ασυναρτησίας όπου πραγματικά έβλεπα πολλά κενά στην δράση της) έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα, αφού ούτως ή άλλως το σενάριο έμπαζε από παντού και με χαρακτήρες γραφικότατους. Μοναδική λιαχτίδα φωτός η ταλαντούχα Saoirse Ronan.

    Σκηνοθετικά για μένα ήταν απαράδεκτος όπου το εξηγώ και παραπάνω το γιατί. Ήθελε πολύ να αντιγράψει την σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Paul Greengrass στην τριλογίας του jason Bourne, αλλά απέτυχε.

    Μου αρέσει πάντως που βλέπουμε την σκηνοθεσία στην συγκεκριμένη ταινία με εντελώς διαφορετικό μάτι.

    0,5/5: Ανυπόφορη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Αργύρη !! Πολύ χαίρομαι που σε ακούω πάλι μετά από καιρό! :)

    Είναι πραγματικά ενδιαφέρον πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι οι απόψεις και οι οπτικές πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα...

    (μα τόσο χάλια;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ψηλόκαρδε,χαίρομαι που επιτέλους διαβάζω μια κριτική ταινίας που έχω δει καθώς οι επιλογές μου δεν είναι και τόσο..."ψαγμένες".

    Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη ταινία ήτανε το σενάριο καθώς δεν εχει υπάρξει παρόμοιο ή τουλάχιστον εγω δεν έχω δεί.Επίσης,η Saoirse Ronan ήτανε φανταστική.

    Επίτρεψε μου να μοιραστώ το λινκ του βίντεο που έχω φτιάξει για αυτη τη ταινία: http://www.youtube.com/watch?v=rb9YSaguGac

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Εύα !!

    Το σενάριο της ταινίας ενώ είχε πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, μου φάνηκε τεμπέλικα γραμμένο, χάνοντας έτσι στο μεγαλύτερο μέρος του την αίσθηση της όποιας ευρηματικότητάς του. Για τη Saoirse Ronan, από την άλλη, έχω κι εγώ να πω τα καλύτερα.

    (τα βίντεο που φτιάχνεις μου φαίνονται σαν καραμέλες - πολύ μικρά και πολύ απολαυστικά....:Ρ Άντε και σε εντελώς δικά σου!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή