Evil dead / Το καταραμένο άσμα (1981)

Ο Sam Raimi έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για τη χρονιά του 1981. Όχι μόνο έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, αλλά στιγμάτισε ανεξίτηλα το κινηματογραφικό είδος του τρόμου και δημιούργησε ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του όρου καλτ. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί.

Με το πενιχρό του budget να είναι εμφανές παντού και κάθε στιγμή και με ένα εξαιρετικά ολιγομελές καστ (που ερμηνεύει απαίσια…), ο Raimi δημιουργεί μία από τις πιο μακάβριες στιγμές του κινηματογραφικού μεταφυσικού τρόμου, επιστρατεύοντας ποικίλους τρόπους για να αναστατώσει τα στομάχια των λιγάκι πιο ευαίσθητων θεατών. Παράλληλα με αυτούς, το «Evil dead» διακρίνεται, μέσα στην απλότητά του,  και από μια εντυπωσιακή ευρηματικότητα, υπεύθυνη για το ρίγος που δύνανται να προκαλέσουν πολλές από τις σκηνές του, όπως και για την κλασικότητα άλλων. Αναπόσπαστο όμως στοιχείο και καθοριστικό για την επιτυχία του φιλμ, αποτελεί το διακριτικό μαύρο χιούμορ του Raimi (προσέξτε πόσο «χοντρό» χαβαλέ κάνει με το ρομάντζο του Campbell και της συντρόφου του), το οποίο αγκαλιάζει μοναδικά το εφιαλτικό κλίμα και την σχεδόν σοκαριστική βία, θέτοντας για παρονομαστή την κινηματογραφική απόλαυση. Πόσο πιο καλτ;

Γεμάτο με σκηνές που έμελλαν να αφήσουν εποχή, επηρεάζοντας σχεδόν κάθε μεταγενέστερη ταινία τρόμου και χρησιμοποιώντας για τις “βιαιοπραγίες” του τσεκούρια, φτυάρια, αλυσοπρίονα, ζωντανά δέντρα και… μολύβια, το «Evil dead» σου δίνει αρκετούς λόγους να το αγαπήσεις. Πάνω απ’ όλα, είναι η εξαιρετική, υποβλητική του ατμόσφαιρα υπό το πρίσμα της οποίας καταφέρνουν να αναμειχθούν όλα τα υπόλοιπα συστατικά του τόσο καλά και να προκύψει αυτή η απλή, αλλά τρομακτική, αστεία, ενοχλητική και απολαυστικότατη την ίδια στιγμή ταινία τρόμου.

Βαθμολογία: 3.5/5