Polisse (2011)

Αντλώντας έμπνευση από ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα και βασιζόμενη σε αληθινές υποθέσεις της μονάδας προστασίας ανηλίκων, η Maiwenn le Besco αφηγείται αξιοσημείωτες ιστορίες από την πραγματικότητα των αστυνομικών της συγκεκριμένης μονάδας, είτε εντός είτε εκτός υπηρεσίας, πιάνοντάς την άλλοτε από την πιο δυσάρεστη και άλλοτε από την πιο ευχάριστη πλευρά της. Οι ιστορίες διαθέτουν ανθρωπιά, σφύζουν από στιβαρή ρεαλιστική υπόσταση (ακολουθώντας πάντα μια ντοκιουμαντερίστικη αισθητική) και, πάνω απ’ όλα, είναι γεμάτες από κοινωνικό προβληματισμό.

Τι λείπει όμως από αυτό το ψηφιδωτό πολλών και σύντομων ιστοριών; Πρώτα απ’ όλα, η συνοχή και η αίσθηση του ρυθμού, πράγμα που σε μία ταινία διάρκειας δύο γεμάτων ωρών δεν θα μπορούσε να μην γίνεται αισθητό. Η επιλογή της σκηνοθέτιδας να επεκταθεί ταυτοχρόνως σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό από (εσκεμμένα ανολοκλήρωτα) subplots και σε έναν επίσης μεγάλο αριθμό από χαρακτήρες, σε συνδυασμό με την έλλειψη συνοχής, δίνει, εντέλει, στην ταινία την αίσθηση μιας φοβερής… ακαταστασίας. Συν τοις άλλοις, από ένα έργο, υποτίθεται, κοινωνικά συνειδητοποιημένο, θα περίμενε κανείς περισσότερες αναφορές στη σημερινή εποχή της ηχηρής κοινωνικής αστάθειας.

Τι θα έπρεπε, από την άλλη, να λείπει από το φιλμ; Οι –εξίσου σύντομες, ανολοκλήρωτες και ασύνδετες με τις υπόλοιπες- σκηνές όπου η σκηνοθέτιδα εστιάζει στη ζωή ενός από τους χαρακτήρες κάθε φορά, οι οποίες, αν και αποσκοπούν προφανώς στο να παρουσιάσουν τους αστυνομικούς στα μάτια του θεατή ως απλούς ανθρώπους όπως ο καθένας μας, μοιάζουν εντούτοις να αποπροσανατολίζουν το φιλμ και να θολώνουν την ουσία του. Αντίστοιχα και ο χαρακτήρας που υποδύεται η ίδια η σκηνοθέτιδα, αν και θεωρητικά σημαντικός, θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει καν στην ταινία!

Καθώς όμως, όπως προαναφέρθηκε, η δύναμη του «Polisse» έγκειται ως επί το πλείστον στον ρεαλισμό του, πρέπει εδώ να γίνει αναφορά στο εκπληκτικό ερμηνευτικό του κομμάτι. Ειλικρινά, ο βασικότερος λόγος για τον οποίο η ταινία διατηρεί το ενδιαφέρον της για πάνω από 120 λεπτά, πείθει ιδιαιτέρως ως προς το ντοκιουμαντερίστικο στυλ της και σε κάνει να ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες της, είναι η αξιοθαύμαστη αληθοφάνεια των ερμηνειών της. Με δυσκολία, αν μου είχε ζητηθεί, θα ξεχώριζα την Marina Fois σαν αυτή που μου έκανε, ίσως, την μεγαλύτερη εντύπωση.

Συνοψίζοντας, το «Polisse» είναι μία σίγουρα ενδιαφέρουσα ταινία καθαρά κοινωνικού χαρακτήρα, η οποία ποντάρει στον –λειτουργικότατο- ρεαλισμό της, χάνει όμως από μία αμείωτη αίσθηση αποσπασματικότητας. Έχοντας υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό τη λογική ενός ντοκιμαντέρ, γίνεται κατανοητή η ανάγκη της να μην σταθεί σε μία μόνο ιστορία και να μην παρουσιάσει τις  αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χαρακτήρων ως (επιτηδευμένα) σταθερά εξελισσόμενες. Παρόλα αυτά, προσωπικά θα έβρισκα μακράν ευστοχότερο να είχε επικεντρωθεί κυρίως σε έναν πολύ μικρό αριθμό υποθέσεων και στις σχέσεις των χαρακτήρων όπως θα προέκυπταν στα πλαίσια των υποθέσεων αυτών. Θεωρώ πως έτσι θα διατηρούσε ευκολότερα το ενδιαφέρον της, αλλά και θα φάνταζε σαφέστερη στον προσανατολισμό της.

Βαθμολογία: 2.5/5