Δεν χρειάζονται πλέον συστάσεις για τον Σκρατ –τον σκίουρο σήμα
κατατεθέν της σειράς- και είναι περιττό να αναφερθεί ότι για τέταρτη συνεχή
φορά όχι απλώς κλέβει με χαρακτηριστική ευκολία την παράσταση, αλλά είναι και όλη
η ψυχή της ταινίας. Η τρίτη συνέχεια της «Εποχής των Παγετώνων» δίνει την
αίσθηση πως μοναδική της έμπνευση αποτελεί η δίλεπτη εισαγωγική (και
ομολογου- μένως απολαυστικά ευρηματική) σεκάνς. Όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν με
προσπάθεια δημιουργίας μιας ολόκληρης ταινίας γύρω από την σεκάνς αυτή.
Διόλου περίεργο, συνεπώς, το γεγονός πως το φιλμ αναμασά
καθ’ όλη τη διάρκειά του ό,τι κλισέ έχετε δει σε παιδικά κινούμενα σχέδια και
ειδικά στα προηγούμενα επεισόδια της σειράς. Υπάρχουν δυο-τρεις στιγμές όπου
διακρίνεται μια πρόθεση σάτιρας των εν
λόγω κλισέ, αλλά πνίγεται τελικά κι αυτή στα παγωμένα νερά της εύκολης, γνωστής
λύσης. Το όσο πιο κοινότυπο μπορείτε να φανταστείτε ρομάντζο των δύο έφηβων
μαμούθ, δε, εξαντλεί το ενδιαφέρον του σχεδόν από την πρώτη στιγμή –ευτυχώς
περιορίζεται σε έναν αρκετά σύντομο κινηματογραφικό χρόνο.
Τουλάχιστον, η ταινία δεν μοιάζει να παίρνει τον εαυτό της
πολύ στα σοβαρά και αυτό αποδεικνύεται σωτήριο. Κυριαρχεί ο χαβαλές και το
χιούμορ (ακόμα κι αυτό, βέβαια, επαναλαμβάνεται), καθιστώντας έτσι την εκνευριστική
της σοβαροφάνεια υποφερτή και την θέασή της, αν και όχι ιδιαίτερα ξεκαρδιστική,
διασκεδαστικότατη.. Οι μικρές ηλικίες θα την κατευχαριστηθούν, δεν υπάρχει
αμφιβολία, αλλά και οι μεγαλύτερες, που μάλλον δε θα βγουν από την αίθουσα μες στον
ενθουσιασμό, θα γελάσουν και θα περάσουν μιάμιση ώρα, αν μη τι άλλο, ευχάριστα.
Βαθμολογία: 2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου