Τι
είναι αυτό που αδημονεί κανείς να δει σε μία καθαρόαιμη περιπέτεια, όταν δεν
ενδιαφέρεται επ’ ουδενί για την ύπαρξη σεναρίου και κάποιας βαθύτερης ουσίας;
Ασταμάτητη δράση; Εκκωφαντικό πιστολίδι; Έναν bad-ass ή μάλλον… “superman” πρωταγωνιστή; Αν
τα παραπάνω είναι ό,τι αναζητάτε, το «Safe» τα έχει. Προσοχή:
«τα έχει», όχι «Θα σας ικανοποιήσει»…
Θα
παρακολουθήσετε μιάμιση εκκωφαντική ώρα, την οποία αναμφίβολα έχετε ξαναδεί
αμέτρητες φορές, τόσες ώστε λίγα λεπτά μετά το τέλος της αυτή θα έχει διαγραφεί
ήδη από τη μνήμη σας… «Εντάξει», θα μου πείτε, «εγώ να διασκεδάσω θέλω, δεν
ψάχνω για κανένα αριστούργημα!» Μα, τελικά, εκεί ακριβώς είναι το θέμα: Η
ταινία (και όχι μόνο η εν λόγω, αλλά οι περισσότερες του είδους, δυστυχώς)
παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά ώστε να προσφέρει όντως διασκέδαση.
Μιλάμε για ένα φιλμ με έναν πρωταγωνιστή που βαράει και σκοτώνει ασύστολα “ό,τι
κινείται”, χωρίς του ίδιου να… λερώνεται ποτέ το σακάκι! Είναι δυνατόν ο θεατής
να την παρακολουθεί σοβαρά; Κι όμως, ο Boaz
Yakin επιβάλλει τέτοια σοβαροφάνεια, που τελικά περισσότερο
κουράζει παρά διατηρεί οποιαδήποτε ένταση. Πώς να το κάνουμε, σοβαροφάνεια και απουσία
ρεαλισμού δεν συνάδουν και θα πρέπει να το καταλάβουν αυτό κάποια στιγμή οι
Χολυγουντιανοί παραγωγοί, μήπως δούμε όντως κάποια περιπέτεια ικανή να
διασκεδάσει πραγματικά. Θυμάμαι την απολαυστικά χιουμοριστική έλλειψη ρεαλισμού
στους παλιούς 007 και νοσταλγώ…
Βαθμολογία: 1/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου