The Dictator / Ο Δικτάτορας (2012)

Στην τρίτη του συνεργασία με τον σκηνοθέτη Larry Charles, μετά τα «Borat» και «Bruno», ο Sacha Baron Cohen καταπιάνεται με μία ακόμη αρκετά τολμηρή σάτιρα ενός απόλυτα επίκαιρου θέματος. Της «δημοκρατίας» σε εισαγωγικά. Δημοκρατίας στα χαρτιά δηλαδή, διότι πέρα από αυτά, το πολίτευμα μοιάζει να κλίνει πιο πολύ προς τη δικτατορία… Όλη η ουσία της ταινίας μοιάζει να συνοψίζεται σε έναν –εν μέρει εύστοχα χιουμοριστικό- λόγο από τον πρωταγωνιστή στο φινάλε.

Ο «Δικτάτορας» διαθέτει ένα πολύ μεγάλο θετικό στοιχείο και ένα εξίσου μεγάλο αρνητικό. Το θετικό είναι οι καλές στιγμές του χιούμορ του και το αρνητικό οι… κακές στιγμές του χιούμορ του! Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν αμφότερες… Τέτοια είναι η αντίθεση μάλιστα, που προσωπικά συχνά έπιανα τον εαυτό μου να μην ξέρει αν πρέπει να ξεκαρδιστεί στα γέλια ή να αισθανθεί πλήρη απογοήτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή της γέννας, η οποία περιέχει κατά τη γνώμη μου μία από τις ευρηματικότερες κωμικές ιδέες της ταινίας, αλλά συνολικά αποτελεί την πιο ενοχλητικά κακόγουστη απ’ όλες.

Γενικότερα, η ταινία δεν μοιάζει να προσπαθεί να αποφύγει την κακογουστιά -κάθε άλλο. Κακογουστιά η οποία βέβαια είναι δικαιολογημένη όταν εκφράζει κάποια άποψη. Εν προκειμένω, η απομυθοποίηση των ανθρώπων της εξουσίας, η διάψευση της επιτηδευμένα κυριλέ, επίσημης και άκρως πολιτισμένης εικόνας τους δίνει νόημα σε κάποιες από τις σεξιστικές χοντράδες του φιλμ και τις καθιστά, στην τελική, αστείες. Έμφαση στο «κάποιες» όμως –μακάρι να ίσχυε το ίδιο για όλες…

Όπως προαναφέρθηκε, για να είμαστε δίκαιοι πάντα, το ένα κακόγουστο χοντροκομμένο αστείο που σε κάνει να θέλεις να μισήσεις την ταινία διαδέχεται ένα πανέξυπνο κωμικό γκαγκ που σε καθιστά πρόθυμο να τη λατρέψεις. Οι στιγμές αξιοθαύμαστης έμπνευσης «μάχονται» εκείνες όπου παρατηρείται η έλλειψή της και κάπως έτσι το σύνολο ισορροπεί με το ένα πόδι στο αβίαστο γέλιο και το άλλο στην αμηχανία. Με λίγα λόγια; Ούτε κρύο ούτε ζέστη –ή, για να είμαι πιο ακριβής, και τα δύο μαζί…

Βαθμολογία: 2.5/5