Μετά το καταπληκτικό «Ορφανοτροφείο», ο αναμφίβολα ταλαντούχος Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο παρουσιάζει, ως παραγωγός, μια ακόμα ταινία τρόμου, που θυμίζει όμως, αυτή τη φορά, περισσότερο θρίλερ αγωνίας. Προσωπικά δεν τρόμαξα καθόλου ή ίσως ελάχιστα σε μία, άντε δύο μονάχα στιγμές. Σε αντίθεση με το ψυχολογικό-μεταφυσικό και πολύ πιο τρομακτικό θρίλερ του Μπαγιόνα, τα «Μάτια της Τζούλια» (βασικά προφέρεται Χούλια) δεν αποφεύγουν τις ευκολίες, περιέχουν μερικές συμπτώσεις που δεν πείθουν και στο τέλος αποδεικνύονται προβλέψιμα και αμήχανα. Για τους εκπαιδευμένους και προσεκτικούς θεατές δεν θα είναι δύσκολο να μαντέψουν την ταυτότητα του δολοφόνου.
Ωστόσο η σκοτεινή ατμόσφαιρα και το κλίμα μυστηρίου που δημιουργεί το φιλμ το καθιστά καθηλωτικό. Το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη Γκιγιέμ Μοράλες μοιάζει στραμμένο σε άλλους τομείς απ’ ό,τι του Μπαγιόνα του «Ορφανοτροφείου», πράγμα καλό γιατί έτσι καταφέρνει να αποτρέψει συγκρίσεις που θα γυρνούσαν σαν μπούμερανκ εναντίων του. Ο Μοράλες δεν προκαλεί εσωτερική ένταση, αλλά προσπαθεί να κάνει την ταινία του όσο πιο φανερά δυνατή και αγωνιώδη μπορεί. Αυτός είναι πιο ασφαλής δρόμος και σίγουρα πετυχαίνει. Με την αγωνία, την διαρκή απορία και την αμφισβήτηση του θεατή για το ποιος είναι ποιος, ποιος λέει την αλήθεια και ποιος όχι κλπ να αυξάνονται συνεχώς, ο Μοράλες αξιοποιεί όλες τις έξυπνες ιδέες του σεναρίου και, με αποτελεσματικά σκηνοθετικά ευρήματα, σκαρώνει ένα πανέξυπνο παιχνίδι πάνω στο σκοτάδι και το φως, σε αυτό που βλέπεις και εκείνο που δεν μπορείς να δεις, την άγνοια και την γνώση ή, καλύτερα, αυτό που ξέρεις, αυτό που δεν ξέρεις και αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις…
Διάβασα αυτή την κριτική σου στο Αθηνόραμα. Γράφεις πολύ ωραία και βοηθάς τους υποψήφιους θεατές να αποφασίσουν αν θα δουν την ταινία ή όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ! Ενθαρρυντικά σχόλια σαν κι αυτό τα χρειάζομαι... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή